ಕಲಿಯಬೇಕೆಂಬ ಮನಸ್ಸು

ಕಲಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಮನಸ್ಸೊಂದಿದ್ದರೆ ಸಾಕು ಅಂತ ಹಿರಿಯರು ಹೇಳುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ ಅಲ್ವಾ ಅದಕ್ಕೆ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ ನಾನು ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಘಟನೆಯೊಂದನ್ನು ಹೇಳ್ತೇನೆ ಕೇಳಿ. ಆಗ ನಾನು 4ನೇ ತರಗತಿಯೋ 5ನೇ ತರಗತಿಯೋ ಇರಬಹುದು, ಬೇಸಿಗೆ ರಜೆ ಇದ್ದ ಕಾರಣ ನಾನು ನಮ್ಮಜ್ಜಿ ಮನೆಯಿಂದ ನಮ್ಮಪ್ಪ, ಅಮ್ಮನ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದೆ. ಇದೆನಪ್ಪಾ ಎಲ್ರೂ ಬೇಸಿಗೆ ರಜೆಗೆ ಅಜ್ಜಿ ಮನೆಗೆ ಹೋದ್ರೆ ಇವ್ಳು ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದೆ ಅಂತ ಹೇಳ್ತಾ ಇದಾಳಲ್ಲ ಅಂತ ಅನ್ಕೋತಿದಿರಾ? ಹೌದು ನಾನ್ ನಮ್ಮಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದು, ಯಾಕಂದ್ರೆ ನಾನು ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗಿಂದಲೂ ನಮ್ಮಜ್ಜಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಬೆಳ್ದಿರೋದು. ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯ ಜೀವನ, ಆಟ, ಶಾಲೆ, ಓದು ಎಲ್ಲಾ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಆದದ್ದು. ಯಾವಾಗಲಾದರೊಮ್ಮೆಯಷ್ಟೇ ನಾನ್ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರ್ತಿದ್ದಿದ್ದು, ಹಾಗಾಗಿ ಈ ರಜೆಗೂ ಬಂದಿದ್ದೆ. ರಜೆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೇನು ಕೆಲಸ.. ಆಟ ಆಡೋದು ಇಲ್ಲಾ ಅಂದ್ರೆ ಮಾಡ್ಬರದ ಕಿತಾಪತಿಯೆಲ್ಲಾ ಮಾಡೋದು. ಹೀಗೆ ನಾನು ಕೂಡ ಒಂದು ಕಿತಾಪತಿ ಮಾಡೊದಕ್ಕೆ ಹೋದೆ. ಏನ್ ಕಿತಾಪತಿ ಅಂತಿರಾ ಬನ್ನಿ ಮುಂದೆ ಹೇಳ್ತಾ ಹೋಗ್ತೀನಿ. ನನ್ನಕ್ಕಳದು ಒಂದು ಹಳೆಯ ಸೈಕಲ್ಲು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಆ ಸೈಕಲ್ಲು ಎಂತಹದ್ದು ಅಂದ್ರೆ ಅದಿಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಬ್ರೇಕುಗಳಿಲ್ಲ, ಪಂಕ್ಚರ್ ಆದ ಎರಡು ಟೈಯರಗಳು, ಅದರ ಮೈಮೇಲೆ ಹೊದಿಕೆಯಂತೆ ಹೊದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಧೂಳು, ಬಹುತೇಕ ಭಾಗಗಳು ತುಕ್ಕು ಹಿಡಿದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದವು. ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಮನೆಯಂಗಳದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬಿಸಾಕಿದಾರಲ್ಲಪ್ಪ ಎಂದು‌ ಕೊರಗುತ್ತಾ ಬಿದ್ದಿತ್ತು ಆ ಸೈಕಲ್ಲು. ಯಾಕಂತ ನನಗೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ,‌ ಅದು ನನ್ನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂದ ಮೇಲಿಂದ ನನಗೆ ಸೈಕಲ್ ಚಲಾಯಿಸುವುದನ್ನ ಕಲಿಯಬೇಕು ಅನ್ನಿಸಿತು. ಆವತ್ತು ನನಗೆ ಆ ತರಹ ಅನ್ನಿಸಿರಲಿಲ್ಲವೆಂದರೆ ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ನಾನು ಕಲಿತಾ ಇದ್ನೋ ಇಲ್ವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. 

ಅದಾದ ಮೇಲೆ ನಾನು ನಮ್ಮಮ್ಮ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಹೇಳ್ದೆ ನಾನ್ ಸೈಕಲ್ ಚಲಾಯಿಸುವುದನ್ನ ಕಲಿಯಬೇಕು ಅಂತ ಅದಕ್ಕೆ ಅವರು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೈದು “ಆ ಹಾಳಾಗಿರೋ ಸೈಕಲ್ ತಗೊಂಡು ಅದ್ಹೇಗೆ ಕಲಿಯುತ್ತಿಯಾ, ಸುಮ್ನೆ ಹೋಗಿ ಆಟ ಆಡು, ಹುಚ್ಚುಚ್ಚಾಗಿ ಆಡಿದ್ರೆ ಏಟು ಬೀಳ್ತಾವೆ ” ಅಂತ ಅಂದ್ರು. ಆದರೆ ನಾನ್ ಸುಮ್ನೆ ಇರಬೇಕಲ್ಲ ಮೊದ್ಲೆ ತರಲೆ ತಿಮ್ಮಿ... ಒಂದೆರಡು ದಿನ ನೋಡಿ ಆಮೇಲೆ ಆ ಸೈಕಲ್ಲನ್ನ ಮನೆ ಹೊರಗಡೆ ತಗೊಂಡು ಹೋಗೆ ಬಿಟ್ಟೆ. ಬೈದ್ರೆ ಬೈಯಲ್ಲಿ, ಹೊಡುದ್ರೆ ಹೊಡೆಯಲಿ ನಾನ್ ಮಾತ್ರ ಸೈಕಲ್ಲು ಚಲಾಯಿಸುವುದನ್ನ ಕಲಿಯಲೇಬೇಕು ಅಂತ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡ್ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಆದ್ರೆ ಹೇಗೆ ಕಲಿಯೋದು? ನಾನ್ ಬೇರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕುಳ್ಳಕ್ಕಿದ್ದೆ. ಹಾಗೇ ಸುಮ್ನೆ ಅದನ್ನ‌ ಕೈಯಲ್ಲಿ‌ ಹಿಡಿದು ಓಡಾಡಿಸ್ತಿದ್ದೆ, ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಪ್ಪ ಬಂದು “ಸೈಕಲ್ ಎಲ್ಲಾ ಹಾಳಾಗಿದೆ ಮಗಳೇ, ಹೇಗೆ ಕಲಿತಿಯಾ ನೀನು?” ಅಂತ ಅಂದ್ರು ಅದಿಕ್ಕೆ ನಾನು ಇಲ್ಲ ನಾನ್ ಕಲಿಯಲೇಬೇಕು ಅಂತ ಹಟ ಮಾಡದೆ. ಅವತ್ತು ಅವರು “ಸರಿ ಕುತ್ಕೊ” ಅಂತ ಸೈಕಲ್ಲನ್ನ ಹಿಡಿದು ಸಲಹೆನ ಕೊಡ್ತಾ ಹಾಗೆ ಮನೆ ಹತ್ತಿರವೇ ಒಂದೆರಡು ರೌಂಡ್ ಹೊಡೆಸಿದರು. ಅದಷ್ಟೇ ಆಮೇಲೆ ಯಾರು ನನ್ನ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಬರ್ಲಿಲ್ಲ. ಆದ್ರೆ ನಾನು ಮಾತ್ರ ಕಲಿಯೋದು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೇ ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಪೈಡಲ್ ಗಳನ್ನ ತುಳಿತಾ ಹೋದೆ. ಮನೆ ಮುಂದೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಇಳಿಜಾರಿನ ರಸ್ತೆ ಇದ್ದುದ್ದರಿಂದ ನನಗೆ ಬೇಗ ಕಲಿಯಲು ಅನುಕೂಲ ಆಯ್ತು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ, ಸಂಜೆ ಆದ್ರೆ ಸಾಕು ಆ ಹಾಳಾಗಿರೋ ಸೈಕಲ್ಲನ್ನ ತಗೊಳ್ಳೊದು ಹೊರಗಡೆ ಓಡೋದು ಅಷ್ಟೇ. ಆ ಇಳಿಜಾರಿಂದ ಹೋದ್ರೆ ನೆರವಾಗಿ ಮುಳ್ಳು, ಗಿಡಗಂಟಿಗಳೇ ಇದ್ದುದ್ದು, ಎಷ್ಟೋ ಸಾರಿ ಹೋಗಿ ಆಯ ತಪ್ಪಿ ಅದ್ರಲ್ಲೆ ಬಿದ್ದು ಮೈಗೆಲ್ಲಾ ಮುಳ್ಳು ಚುಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅದ್ರಲ್ಲಿ ರಸ್ತೆ ಕೂಡ ಅಷ್ಟು ಸರಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಕಚ್ಚಾ ರಸ್ತೆ, ಬ್ರೇಕ್ ಇಲ್ದೆ ಇರೋದ್ರಿಂದ ಬೀಳೊದು ಏಳೋದು ಮತ್ತೆ ಕಲಿಯೋದು ಇದನ್ನೇ ಮುಂದುವರೆಸಿದೆ. 

ಅಂತೂ ಇಂತೂ ಶಾಲೆ ಶುರುವಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಹಾಳಾದ ಸೈಕಲ್ಲಿಂದನ್ನೆ ಸೈಕಲ್ಲು ಚಲಾಯಿಸುವುದನ್ನ ಕಲಿತು ಬಿಟ್ಟೆ. ಮನಸ್ಸೊಳಗೆ ಏನೋ ಒಂಥರಾ ಖುಷಿ ನಾನು ಸೈಕಲ್ ಚಲಾಯಿಸುವುದನ್ನ ಕಲಿತು ಬಿಟ್ಟೆ ಅಂತ. ನಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತೆಯರೆದುರಿಗೆಲ್ಲಾ ಈ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿ ಹೇಳಿ ಜಂಭ ಕೊಚ್ಚಿಕೊಳ್ತಿದ್ದೆ. ನಂತರ ನಮ್ಮ ಸೀನಿಯರ್ಸಗಳಿಗೆ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್ ಗಳನ್ನ ಕೊಟ್ರು. ಅದು ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆ ಆಗಿರೊದ್ರಿಂದ ಎಂಟನೇ ತರಗತಿಯವರಿಗೆ ಸೈಕಲ್ ಕೊಡ್ತಿದ್ರು. ಆಗ ಊಟದ ಬಿಡುವಿನ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಹತ್ರ ಕಾಡಿ ಬೇಡಿ ಒಂದೇ ರೌಂಡು ಅಕ್ಕಾ ಕೊಡಿ ಅಂತ ಕೇಳಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಪಕ್ಕಾ ರಸ್ತೆಯ ಮೇಲೆ ಪಕ್ಕಾ ಸೈಕಲ್ಲನ್ನ ಕಲಿತೆ ಜೊತೆಗೆ ಬ್ರೇಕ್ ಹಾಕುವುದೆಲ್ಲವನ್ನ. ಹೌದು ನಾನ್ ಸೈಕಲ್ ಚಲಾಯಿಸುವುದನ್ನ ಕಲಿತೆ ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಅಂದ್ರೆ ಡಬಲ್ ಅಲ್ಲ ತ್ರಿಬಲ್ ರೈಡಿಂಗ್ ಮಾಡೋವಷ್ಟು ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಕಲಿತೆ. ಆಗ ನಾನು ಸೈಕಲ್ ಚಲಾಯಿಸುವುದನ್ನ ಕಲ್ತಿದ್ದು ನನಗೆ ಮುಂದೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಉಪಯುಕ್ತವಾಗಿದೆ. ಕಲಿತಿದ್ದಕ್ಕೂ ಸಾರ್ಥಕ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ನಾನು ಆ ಸೈಕಲ್ ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲ ಅಂತ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಹೇಳ್ದಾಗ ಕಲಿಯದೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ರೆ ಕಲಿಯೋದಿಕ್ಕೆ ಆಗ್ತಿತ್ತೋ ಇಲ್ವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಮುಂದೆ ಕಲಿಯಬೇಕು ಅನ್ನುವಂತಹ ಮನಸ್ಸು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಬರ್ತಿತ್ತೋ ಇಲ್ವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ!!!

ನಾನು ಅದಕ್ಕೆ ಸವಲತ್ತುಗಳು ಇವೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಅನ್ನೊದನ್ನ ನೋಡದೆ ಹಾಗೆ ಕಲಿತೆ. 

ಅದೇ ರೀತಿ ಜೀವನದಲ್ಲೂ ಸಹ ಏನನ್ನಾದರೂ ಕಲಿಯಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ ಸವಲತ್ತುಗಳು ಇದಾವೋ ಇಲ್ವೋ ಅನ್ನೋದು ಮುಖ್ಯವಾಗೊದಿಲ್ಲ, ಕಲಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಮನಸ್ಸಿದಿಯೋ ಇಲ್ವೋ ಅನ್ನೋದು ಮುಖ್ಯ ಆಗುತ್ತೆ. ಕೆಲವೊಬ್ಬರಿಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಸವಲತ್ತುಗಳಿದ್ರೂ ಕಲಿಯೊದಕ್ಕೆ ಮನಸ್ಸೇ ಇರೋದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಕಲಿಯೊದಕ್ಕೆ ಮನಸ್ಸು ತುಂಬಾ ಮುಖ್ಯ. ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿದ್ರೆ ನಾವು ಏನ್ ಬೇಕಾದ್ರೂ ಕಲಿಯಬಹುದು ಅನ್ನೋದು ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿ. 

ಹಾಗಾದ್ರೆ ಆಗಾಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡ್ತಾ ಇರ್ರಿ....

✍️ತ್ರಿತಾಶ...

11/03/2025